Blog31 : Post Voor Mevrouw Bromley

Wat een mooi boek! Toe ik begon te lezen in dit boek had ik niet verwacht dat ik het zo goed zou vinden. Omdat ik niet echt interesses heb voor de oorlog dacht ik dat dit een erg saai en langdradig boek ging zijn. Wat niet bleek te zijn. Het boek leest erg vlot en is erg aangrijpen. Het boek is niet voorspelbaar en dat vind ik wel fijn. Ik hou er niet van dat wanneer ik iets lees of zie ik al weet hoe het gaat aflopen. Dat was niet het geval hier. Vaak dacht ik da bijvoorbeeld Martin nog zo leven en dat John het niet zou overleven.

Het boek is ook erg realistisch en daar hou ik wel van. Ik weet natuurlijk niet of de oorlog zo echt is verlopen maar ik kan me wel inbeelden dat het zo is gegaan. 

Het verhaal heeft me het leven tijdens de oorlog geschetst, het is een eerlijk en pakkend beeld dat ik nu heb wanneer ik aan de oorlog denk of er over wordt gepraat.  

blog 30 : Jack's verhaal

Wanneer John en Jack zitten te praten had ik een erg triestig gevoel. Het moment dat Jack het verhaal vertelde over hoe Martin was omgekomen had ik zelfs een beangstigend gevoel. Stel je voor, weten dat je nog enkele seconden te leven heb. Dat je dan door 1 van de soldaat kameraden een kogel door je lijf geboord krijt.
Ik leefde me ook in, in het leven van John. Toen dacht na over hoe ik me zou voelen wanneer ik mijn beste vriendin zou verliezen op zo een verschrikkelijke manier. Ik zou het ongelofelijk erg vinden. Net als John.
Wanneer ik later zat te denken aan wat Jack had mee gemaakt vond ik het nog verschrikkelijker. Hij moest Martin doden. Zijn eigen vriend. Ik begreep Jack maar altengoed als hij zei dat hij er naast mikte.

Blog 29 : hoop doet leven

John gaat naar Poperinge. Wat ik eerlijk gezegd geen goed idee vind. Hij maakt zichzelf wijs dat Martin nog leeft. Hij hoopt steeds opnieuw dat hij Martin gaat terug zie. Terwijl hij maar al te goed weet dat Martin overleden is. Ik denkt dat dit het hem alleen moeilijker maakt om de dood van Martin ooit een plaats te geven.

blog 28 : Zieken aan het frond

Willie Hobbs, 1 van de mannen waarvan ik vind dat ze niet aan het front mogen staan. De gene die Willie naar het front heeft gestuurd leid, hem gewoon recht zijn doodskist in. Hij ziet niks zonder zijn bril, bij een aanval kan hij zijn bril kwijt raken. Dan is hij een vogel voor de kat. Hij kan geen kant meer op zonder zijn bril. Dit vind ik erg onverantwoord. 

Een tweede persoon is Luitenant Ashwell, hij heeft een psychische ziekte en slaagt dicht bij een erge gebeurtenis. Bij een aanval versteend hij en doet hij niks meer. Dit is een gevaar voor alle mensen rondom hem en hijzelf. Wanneer ze aangevallen worden en de luitenant reageert niet. Zal hij dood geschoten worden vanaf het eerste moment. Als de mensen rondom hem, hem wille redden lopen zij het gevaar om beschoten te worden. 

Ik vind dus dat mensen met een beperking niet naar het front mogen. Dit is voor hun eigen veiligheid. 

Blog 27 : John, Martin of Jimmy?

John schrijft steeds brieven uit een ander zijn naam. Om de ouders of familie te laten denken dat ze nog leven. Ik vind het ergens wel lief van John dat hij zo begaan is met we families maar eigenlijk is het ook wel gemeen. De ouders hopen dat hun zoon binnenkort naar huis komt en denken nu dat alles goed gaat. Maar eigenlijk zijn ze al erg lang overleden. Ze worden aan het lijntje gehouden en dat zou ik persoonlijk niet graag hebben. Wanneer een geliefde zou overlijden zou ik dit graag weten. Zodat ik kan rouwen om die persoon en het een plaats geven. Ik zou het niet echt leuk vinden dag 1 van mijn dierbaren het zou achterhouden dat een geliefde overleden is.

Blog26 : John het ongelukskind

Ik heb zo veel medelijden met John. Wanneer ik terug blik om alles wat hij heeft meegemaakt, kan je bijna alleen maar zeggen dat het slecht was. Hij heeft alleen maar verschrikkelijke dingen meegemaakt. John is echt voor het ongeluk geboren. Alles wat hij doet gaat tegen. Bijna niks zit mee. Zijn moeder die sterf, zijn beste vriend waar hij ruzie mee heeft, zijn vader die sterft, het meisje van zijn dromen noemt hem laf, een goede vriend sterft, en zo kan je nog uren door gaan met alle tegenslagen van John. 

Blog 25 : De hel barst los

De Duitsers gaan ten aanval. Ze schieten erop los.
Wanneer voor je ogen, mensen worden vermoord. Die je ooit gekend hebt.
Dat moet pas de hel zijn! Mensen waar je jaren me samen leeft, gewoon op 1 enkele seconde, weg. Ikzelf zou na zo een moment niet meer de kracht hebben om verder te gaan. Te vechten voor mijn land. Ik zou breken wanneer ik dat zie. Ik heb daarom enorm veel respect voor John.

Blog 24 : De dode uren in de loopgraven

Het verbaast met dat er zo veel tijd in de loopgraven was. Hele dagen zitten de soldaten te wachten, brieven te schrijven, te slapen,... Ik had me een oorlog heel anders voorgesteld. Telkens vechten, schieten en zichzelf verdedigen. Maar nu weet ik dat soldaat zijn, veel geduld vraagt. Wachten op eten, wachten op brieven, wachten op een aanval, wachten op een missie...
Wachten, wachten, wachten..

Blog 23 : Het slagveld

Wanneer het hele leger over het slagveld trekt had ik een erg beangstigend gevoel. Er wordt letterlijk gezegd wat er te zien valt en dat vind ik zeer griezelig. Het gedacht dat je over lijken moet lopen, mensen die je misschien kent, dood kunt aantreffen. Een verschrikkelijk gevoel. Alsof ik een dode vriend zou tegen kunnen komen.

Blog 22 : Wat een leven

Ik vind dat John op zijn jonge leeftijd al enorm veel heeft meegemaakt. Nu hij in het leger zit en nog zit te wachten tot ze naar het slagveld moeten vertrekken heb ik het gevoel dat hij zich eigenlijk wel heel goed heeft. Hij mag steeds mee met de luitenant en moet niet echt de zwaarste jobs doen.

Blog 21 : Boswandeling

vinca minor (gevonden tijdens de boswandeling)

bosanemoon (gevonden tijdens de boswandeling)

 De boswandeling en zoektocht om het herbarium van luitenant Ashwell te vervolledigen vind ik best wel raar. Ik begrijp niet goed dat men in de oorlog daar allemaal tijd voor had. Wanneer je verhalen hoort heeft zou je denken dat er zo snel mogelijk troepen nodig zijn en dat er geen tijd te verliezen is. Maar in het boek lees je wel vaker dat de mannen met verlof zijn of dat ze brieven mogen schrijven of om uitstapjes gaan.
Dit vind ik best wel raar. Ik begrijp absoluut niet dat daar tijd voor is.

Blog 20 : De rit van john's leven

Wanneer John samen met luitenant Ashwell en korporaal Wilson in de auto naar Arras zaten had ik een erg beangstigend gevoel. Ik voelde met niet zo op mijn gemak met het gedacht dat John op weg was naar een plaats waar bommen en granaten vielen en je zo door de kop kon geschoten worden.

Blog 19 : TOP BOEK

Het boek "Post voor mevrouw Bromley" echt en geweldig boek. Wat ik best wel raar vind want de boeken over de grote oorlog spreken me normaal niet zo aan. Maar wanneer ik dit boek vast heb en begin te lezen zou ik het het liefst van al gewoon in 1 keer uit lezen. Het is een spannend boek met een mooi verhaal. Het verhaal houd me er bezig omdat ik sinds ik het boek lees me zelf probeer in te beelden is zijn situatie. Ik zou het verschrikkelijk vinden. Opgroeien zonder moeder, een vriend verliezen, nog een vriend verliezen, het meisje van je dromen die je niet ziet staan, je vader verliezen, in het leger moeten,... ik zou echt niet in John zijn schoenen willen staan.
Toch lees ik het graag en ben ik graag bezig met het boek. Woorden opzoeken, me voorstellen hoe ik het zou aanpakken,..
Het boek krijgt van mij een dikke 10 op 10!

Blog18 : Al die moeilijke woorden

Ik was nog maar net begonnen met het tweede grote hoofdstuk en het viel me al snel op dat er erg veel woorden instonden die ik nauwelijks kende of toch niet de juiste uitleg bij zou kunnen geven. Sergeant, luitenant, officier,saluteerde ,.. Typische leger begrippen.

Blog 17 : Het gevoel

Toen ik aan het hoofdstuk " Het westfront" wist ik niet goed wat er ging gebeuren. Al snel werd duidelijke dat John toch vertrokken was.Ik vond het heel raar omdat hij er altijd zo tegen was. zou hij het nu echt gedaan hebben speciaal voor Mary of juist voor Martin of voor zijn vader?
Ik vond het alvast erg raar.
Ik had gehoopt dat hij weer ging studeren en zijn studies afmaakte. John ging naar het westfront.

Blog 16 : Oorlog , de hel

Ik heb nooit stil gestaan bij het feit dat er ooit een oorlog was. Het was ooit gebeurt, maar ik heb het nooit mee gemaakt en daar was ik blij om. Ik wou er niks van weten omdat het oud en verleden tijd was. Maar nu ik het boek "post voor mevrouw Bromley" gelezen heb ik er een helemaal andere kijk op. Ik vind het nog steeds verschrikkelijk, zou het zelf nooit willen mee maken en heb enorm veel respect met de mensen die het ooit wel hebben meegemaakt. Maar ik denk wel dat vaak bepaalde dingen de schuld is van de burgers. Niet heel de wereld oorlog maar wel de kleine burgeroorlogen tussendoor. Je zou juist denken dat heel Engeland samen spant tegen Duitsland en vechten tegen elkaar. Ze vechten onderling en maken ruzie met de mensen die niet willen gaan vechten. Ik vind het die mensen hun goed recht om niet te gaan. Ik persoonlijk zou ook niet willen gaan.

Blog 15 : Verrader

Het moment dat een menigte binnen dringt in "Martha's kaffee" en alles stuk maakt wat binnen in staat is verschrikkelijk! Ik krijg er koud van hoe mensen zo harteloos kunnen Zijn! Dat begrijp je toch niet? Alles waar de eigenaars zo hard voor gewerkt heeft is op 3seconden helemaal met de grond gelijk gemaakt. Ze noemen de eigenaars verraders, en nemen hem daarom hardhandig aan. Ik vind dit een schande. Je kan toch ook dingen oplossen op een normale manier. Altijd dat geweld.. Ik word er een beetje triestig van hoe erg het er in de oorlog aan toe ging.

Blog 14 : Duitsland is gek geworden

Het is niet normaal waar de Duisters met bezig zijn. Ik schrik er enorm van, van alles wat er gebeurt, al de doden,.. ik vind het echt verschrikkelijk hoe mensen andere mensen gewoon de dood in jagen met een stomme oorlog. Ik vind het echt een schande!
Op de foto zie je 1 van de verschrikkelijke massa moorden van Duitsland. Het schip de Lusitania zonk op minder dan 20 minuten met alle reizigers en bestuursleden aan boord.
Verschrikkelijk...

blog 13 : Roll of Honour

Baker, 8490 L. - Bannister?7153 J. - Belfield, 8117 J. - Blair, 7627 W. - ... De Roll of honour genoemd. Verschrikkelijk hoe alle namen geordend in de krant komen te staan. Je zou toch denken dat iedereen nu begint de denken over hoe ze bezig zijn.. Hoe fout het is om oorlog te voeren, hoeveel mensen er sterven,..
Maar de mensen trekken hun niks aan van wat er allemaal gebeurt. Dit raakt me enorm!
Op de foto zie je hoe de Roll of Honour er nu uitziet. 

Blog 12 : Beethoven

William zingt een stuk uit de negende symfonie van Beethoven. Ik wist wie Beethoven was maar kon niet direct op de melodie komen. Daarom zocht ik het op.

Blog 11 : Zalige kerst en een gelukkig nieuwjaar!

Op pagina 159 wordt verteld over hoe de soldaten met kerst de wapens neerleggen en samen kerst vieren. Dit vind ik er erg raar idee. Wanneer je oorlog voert, voer je oorlog.
Dan ga je niet plots samen gaan zitten, gezellig iets drinken, een spel spelen,...